World without end,remember me
Κυριευμένοι από ρηχούς συναισθηματισμούς,των σκουρότερων πάντα αποχρώσεων,αυτοβούλως έγκλειστοι στον δικό μας μικρόκοσμο και αρνούμενοι να εφεσιβάλλουμε την καταδικαστική απόφαση,αναζητούμε κάποιου είδους δικαίωση για το άτυχο των επιλογών μας.Κάτι που να νοηματοδοτεί και να δικαιολογεί παράλληλα την συχνά πεσιμιστική ανάγνωση των όσων βλέπουμε γύρω μας.Ακόμα και αν δεν συμβαίνει αυτό,οι βόλτες στην πόλη συνεχίζονται με αμείωτη ένταση.Οι βροχερές μέρες του φθινοπώρου φαντάζουν ως το τέλειο σκηνικό για την εξέλιξη ασήμαντων ιστοριών αναφορικά με προσδοκίες που διαψεύστηκαν,φιλοδοξώντας να προσλάβουν μια δραματικότητα κατάλληλη να υποδαυλίσει την ασίγαστη ονειροπόληση.
Ξεφεύγοντας όμως για λίγο απ'αυτήν,αντιλαμβανόμαστε μια πανσπερμία ανθρώπων που μας γοητεύει.Δίπλα μας στέκονται άγνωστοι που μας μοιάζουν,από το πλάϊ μας περνούν πρόσωπα που θα μπορούσαν να είναι αγαπημένα,ακούμε φωνές ξένων,τόσο οικείες στα αυτιά μας.
Losers,θύματα ενός σύγχρονου κυνισμού,αρνητές του παρόντος,χάριν της ευτυχίας των νεανικών χρόνων(οι ποικίλοι ορισμοί εδράζονται στις διαβαθμίσεις της συμπάθειας που γεννά ο παρελθοντολάγνος αυτισμός),διασχίζουν μαζί μας την πόλη,χωρίς ποτέ να διασταυρώνονται οι πορείες μας.
Πεπεισμένοι πια πως δεν είμαστε μόνοι,σηκώνουμε εκστατικά το βλέμμα στο βαρύ ουρανό,αφήνουμε ένα τσιγάρο να ανάψει στα χείλη που ποτίζονται με αλκοόλ,γνωρίζοντας πως κάποιοι άλλοι κάνουν το ίδιο αυτή τη στιγμή.
Γνωρίζοντας πως πίσω από τα θολά τζάμια,τα βράδυα θα συνεχίζουν να πέφτουν ολοένα στην πόλη,τα μάτια άπληστα θα κοιτάζουν,σαν να είναι η πρώτη φορά,την άγρια χλόη,τις στέγες των σπιτιών,τις μορφές των ανθρώπων,θαυμάζοντας απορημένα τις κινήσεις ενός θεού ηδονιστή σε έναν κόσμο δίχως τέλος.
Μονάχα αυτό το"remember me" εξακολουθεί να στέκει μετέωρο,ενοχλητικά αυτάρεσκο μα και τόσο ανθρώπινο,να ηχεί σαν ξεγύμνωτη ικεσία,επιφυλάσσοντας τη διάψευση,
για μια ακόμη φορά.
(Η Laurie Anderson,η Λένα Πλάτωνος και ο Κωσταντίνος Βήτα ακούγονταν κατά τη συγγραφή αυτού του ποστ,δανείζοντας κάποιους από τους καταπληκτικούς στίχους τους)
posted by still ill @ 10:50 PM
8 Comments:
...and touch the sound of silence.
Για να συνεχίσει η απαίτηση του καθενός μας, mindstripper,να ταξιδεύει,ανεκπλήρωτη,μέσα σε αυτό τον κόσμο όπου γεννήθηκε.
Ψάχνοντας για ένα τέλος.
το "remember me" υπάρχει όπως οι "εμιγκρέδες της Ρουμανίας" της Πλάτωνος. έτσι ζει
Nαι Northy,είναι όμως η αγωνία που μας καταβάλλει για τις πιθανότητες ευτυχίας αυτή που δεν αφήνει να το δούμε ξεκάθαρα.
Δίπλα μας στέκονται άγνωστοι που μας μοιάζουν,από το πλάϊ μας περνούν πρόσωπα που θα μπορούσαν να είναι αγαπημένα,ακούμε φωνές ξένων,τόσο οικείες στα αυτιά μας.
Χριστέ μου δεν είναι τόσο μαγικό και μαγευτικό ?
Είναι από μόνο του ένα βιβλίο αυτό...μια ιστορία σε ταινία μικρού μήκους
Είναι τόσο όμορφο να ξέρεις ότι δεν θα μάθεις ποτέ.
"Γυρίζεις στους δρόμους,ψάχνοντας παλάτια",έλεγε ένας στίχος των Στέρεο Νόβα.
Όντως ψάχνουμε να φανταστούμε τις ζωές των άλλων,όχι από την κλειδαρότρυπα της τηλεόρασης,αλλά μέσα από διάφανα βλέμματα και γήινες μορφές ανθρώπων που ταξιδεύουν μαζί μας στην πόλη και στην άγνοια,όπως λες.
Και είναι παρήγορο candyblue ότι συμβαίνουν γύρω μας και όχι μόνο σε ταινίες ή βιβλία,για να μας θυμίζουν πως η ομορφιά υπάρχει όχι μόνο στην ποίηση αλλά και στην καθημερινότητα.
Μα η ομορφιά υπάρχει μόνο στην καθημερινότητα.
Εκει και η ποίηση φτάνει να ξέρεις να βλέπεις και όχι μόνο να κοιτάς
Η ομορφιά των αντικειμένων προσδίδεται από τα υποκείμενα;Σωστό.Το κάλλος υπάρχει εκεί που τα μάτια θέλουν να το δουν.
Και έτσι θα συνεχίζουν οι περιπέτειες του βλέμματος γράφοντας ξανά και ξανά την "μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που ΄ναι".
Post a Comment
Subscribe to Post Comments [Atom]
<< Home